Technologie bezwykopowej budowy i odnowy przewodów infrastruktury podziemnej są od ostatniej dekady XX wieku szeroko stosowane  w Polsce.  Początki stosowania tej techniki sięgają końca  20-tych lat ubiegłego wieku, kiedy to znalazła zastosowanie w branży naftowej.

Po wdrożeniu wielu ulepszeń  i usprawnień sprzętu wiertniczego, a także systemu prowadzenia wiercenia, nastąpił przełom na początku lat 30-tych w technologii wierceń kierunkowych. Okres ten uznano za czas narodzin nowoczesnej technologii wiercenia sterowanego, pozwalający na monitoring z możliwością śledzenia i korygowania trasy wykonywania otworu po łuku. W latach 70-tych ciągły rozwój tej techniki doprowadził do wprowadzenia zmian w zakresie hydrauliki. W efekcie powstała możliwość nieprzerwanego wykonywania wierceń, a w następstwie wciąganie przewodu wedle wcześniej zaplanowanej trajektorii. Ciągły rozwój technologii, a w tym ulepszenie narzędzi lokalizacyjnych doprowadziły do tego, że technologia wierceń sterownych stała się niezwykle efektywną metodą budowy rurociągów. Popularność technologii bezwykopowych wynika głównie z faktu, iż stosując je, unika się lub ogranicza do niezbędnego minimum roboty wykopowe, które są niekiedy uciążliwe.

Wiercenia kierunkowe (ang. directional drilling) wedle Międzynarodowego Stowarzyszenia Technologii Bezwykopowych, są technologią wykorzystywaną do przekroczeń większych rzek, kanałów, autostrad i innych terenowych przeszkód. Zazwyczaj pozwalają na wbudowywanie dłuższych rurociągów, o większych średnicach. Nie sprecyzowano dotychczas granicznych wartość takich jak długość przewodu, jego średnica czy też siła uciągu. W związku z ciągłym rozwojem technologii zakres ten ulega wciąż zmianie. Z roku na rok instaluje się coraz to dłuższe przewody o coraz większych średnicach. Wbudowywanie przewodu technologią wierceń i przewiertów sterowanych jest identyczne, dlatego też coraz częściej stosuje się te pojęcia zamiennie. W Polsce często uzupełnia się przewierty sterowane o słowo horyzontalne (ang. horizontal directional drilling HDD) z uwagi na poziomą płaszczyznę odniesienia dla wykonywanych otworów wiertniczych.

Technologia  wykonania przewiertu sterowanego

Horyzontalne przewierty sterowane są jedną z popularniejszych metod służących do bezwykopowego pokonywania przeszkód naturalnych i inżynierskich. Technologia wierceń stosowana jest w budowie sieci sanitarnej, wodociągowej, gazociągowej, przewodów ciśnieniowych itp. W odróżnieniu od wierceń kierunkowych nie wymaga wykonywania głębokich wykopów. Dzięki możliwości zakrzywienia trasy i wykorzystania promieni gięcia żerdzi można wykonywać przewiert w poziomy grunt.

Wiercenie odbywa się przy zastosowaniu trzech urządzeń: Głowicy wiertniczej z głowicą rozwiercającą, właściwą dla danego rodzaju gruntu, a także dyszy natryskowych i sondy. Całość powiązana jest przez zestaw stalowych elementów, łączonych ze sobą, zwanych żerdziami. Pozwalają one na pchanie głowicy i jej obracanie, sterownie zakrzywieniem, przenoszenie zawiesiny tiksotropowej, a także instalowanie przewodu.